#3. Biedna Aniela, nawet Gloomy Sunday jej nie pomogło.

Ciepły, letni deszcz zaczął opadać na nasze ramiona. Siedzieliśmy naprzeciw siebie. Wpatrywałaś się we mnie swoimi zielonymi oczami. I w tym momencie dotarły do mnie kolejne wspomnienia. 

Był początek października. Siedzieliśmy w moim domu, na moim łóżku. Za oknem padał deszcz, a w okolicy  wstrzymana została dostawa prądu, więc siedzieliśmy przy świeczkach. Wszystko byłoby dobrze, gdybyś nie zaczęła swojej opowieści o tym jak to zaczęło się z samobójstwem. 
- Jestem otwarta. Na serio. Opowiem ci wszystko. - wyglądałaś na znudzoną i chyba najchętniej poszłabyś spać. Byłem głupi, że się zgodziłem. Chociaż w sumie zawęziliśmy tym sposobem swoją przyjaźń.
- No to słucham twojej opowieści, Anielo. - kolejny mały grymas wkradł się na twoją twarz. Moją za to odwiedził uśmiech, który zawsze gościł na niej gdy tylko ci dokuczałem.
- Lubiłam pisać o idealnym życiu, o idealnej miłości, o tym jak nawet było źle, lecz wszystko zawsze kończyło się dobrze. Chciałam mieć takie życie, ale nigdy tak nie było. Płacz po nocach, pocięte nadgarstki z bezradności. - zamknęłaś oczy, głowę oparłaś o ścinę i powróciłaś do opowiadania. - Fascynowałam się czymś co było kiedyś. Chciałam umrzeć, a po nocach na jakiś kartkach, krzywym pismem kreśliłam litery, które w całości składały się z mojego wymarzonego pogrzebu. Mały kościółek na wsi, ciepły letni dzień, wiałby tylko delikatny wiatr. Wszędzie byłoby pełno kwiatów, byłoby mało ludzi, w rękach trzymaliby oni białe lilie. Nagle, zza drzew wyłoniłaby się dorożka, a w niej ja. Byłabym w czarnej, drewnianej trumnie, który wyścielona byłaby białym materiałem. Miałabym lekki makijaż, a na włosach wianek z moich ukochanych lilii. Na sobie miałabym delikatną jasną sukienkę, a na nogach wysokie, ciemnie szpilki. - spojrzałaś na chwilę na mnie i zaśmiałaś się. - Kompleks niższości nawet po śmierci. - powróciłaś do swojej dawnej pozycji i powróciłaś do swojej krainy. Siedziałem jak zahipnotyzowany i chciałem więcej i więcej.
- W dorożkę zaprzęgnięty byłby jeden czarny koń, a prowadziłby ją pan, już lekko starzy i siwawy. Na sobie miałby czarny frak, a na głowie wysoki kapelusz. Później wraz z moją trumną poszliby nad pobliski staw i tam zakończyłabym ziemską egzystencję. - byłaś rozluźniona, jakbyś wyrzuciła z siebie coś co ciążyło ci na sercu.
- Chciałam wcielić mój plan w życie. Pewnego lipcowego poranka starałam się skoczyć z okna. Jeju jaka beznadzieja. - zaśmiałaś się, a i ja wydałem z siebie cichy pogłos przypominający śmiech. - W nocy nastroiłam się Gloomy Sunday, ale i to nie pomogło. Chciałam, a i nie.
- Kobiety są niezdecydowane. Zawsze tak twierdziłem. - zaśmiałaś się, kolejny raz się zaśmiałaś. Nie zrobisz tego, a swój idealny pogrzeb możesz ofiarować którejś ze swoich bohaterek.

- Przypomniało mi się jak opowiadałaś mi o swoim wymarzonym pogrzebie. - było cichutko, deszcz ustawał, a ty znowu leżałaś na tej przeklętej trawie. 
- Ach, nie wcielę go w życie. Jeśli powiedzenie o swoim pogrzebie można tak nazwać. - zawsze poprawna humanistka, pomyślałem. - No i co w związku z tym? 
- Szybko zmieniasz zdanie, wiesz? - pokiwałaś twierdząco głową i rzuciłaś we mnie kępką trawy. Chyba osiągnąłem swój cel.

Lecz nie zawsze trzymaliśmy się ściśle tylko i wyłącznie rozmowy. Raz wyjechaliśmy nad morze.
- Banał, Kocie banał. Nie chcę nad Bałtyk. Przejadę przez całą Polskę ze słonecznych gór nad deszczowe morze. Nie chcę. - zapierałaś się nogami i rękami, a spojrzeniem i jadem płynącym z niego mogłabyś zabić.
- Będzie fajnie. - fajnie kurwa to byłoby w moim łóżku. - powiedziałaś cicho, ale nie na tyle żebym tego nie usłyszał. - Nie przyjmuję propozycji seksualnych, od tak.
- Nie z tobą durniu. - i w tym momencie pierwszy raz dostałem torebką od kobiety, która wcale nie podbijała magicznego wieku sześćdziesiąt plus. - Marzyłbyś Maciuś o jednym łóżku ze mną.
- Jednak jesteś normalna, Anielko. - drugi raz dostałem tą torebką. Jakieś osiągnięcie? Po paru nędznych godzinach narzekania w końcu dotarliśmy nad morze, a po chwili spędzonej na kłótni, spowodowanej zgubieniem się przekroczyliśmy próg małego pensjonatu.
- Ups, mamy problem. Śpisz na podłodze jak prawdziwe zwierzę. - powiedziałaś gdy tylko weszłaś do naszego pokoju. Spojrzałem na jedno łózko i momentalnie wzrokiem szukałem drugiego. I w tym momencie dotarły do mnie twoje słowa.
- Ale miała być dwójka. - wskoczyłaś na łóżko i wygodnie usadowiłaś się na środku. - Ale zwierzątka też śpią na łóżku. - strzeliłem focha i usiadłem na skraju łóżka. - Chciałbym ci powiedzieć, że wcale nie marzyłem o jednym łóżko z tobą.

Oglądałaś swoje długie palce, których paznokcie pomalowałaś na intensywny czerwony kolor. Zmieniłaś się. 
- Anielko? - zapytałem cichutko i to nie ze względu na to, że bałem się wybuchu gniewu spowodowanej wypowiedzeniem twojego imienia, jak i zdrobnieniem go, a strachem przed odpowiedzią na pytanie, które chciałem ci zadać. 
- Tak? - wydawałaś się obojętna. Obojętna w swoim głosie, w tonie z jakim wypowiedziałaś to bezuczuciowe tak jak i w swoich ruchach. Bałem się.
- Nie zostawisz mnie? - wydukałem cichutko, na co ty zareagowałaś mocniejszym spojrzeniem w moje oczy. - Znaczy się. Czy nadal będziemy się przyjaźnić? 
- Myślałam, że nie jestem jednak oceniona przez ciebie tak nisko. Sądzisz, że spędzałam z tobą czas tylko po to by wrócić do żywych? 

------------------------
Oj. Część pogrzebu, część z dziwnym incydentem z nad morza moja chora wyobraźnia ♥ 
Justyna nie traktuj Anieli jako siebie. 
Tak ogólnie to opowiadanie opisuje jeden dzień jakby się ktoś nie połapał.
Jeszcze z jeden, może dwa i tyle.
Najszybsze, najbardziej osobiste, najłatwiej pisane.
Przepraszam za błędy i proszę o komentarze :)